Adopcja w polskim prawie nosi nazwę przysposobienia. Jej celem jest zawsze dobro dziecka i przyjmuje formę przyjęcia go do rodziny, która formalnie nie jest z nim spokrewniona. W drodze tego procesu między małoletnim a osobami adopcyjnymi wytwarza się stosunek podobny do pokrewieństwa. Co mówi prawo o procesie adopcyjnym?
Adopcja w świetle prawa
Zgodnie z kodeksem rodzinnym i opiekuńczym przysposobić małoletniego mogą osoby samotne lub pary z min. 5-letnim stażem małżeńskim. Muszą posiadać pełną zdolność do czynności prawnych. Między rodzicem adopcyjnym a dzieckiem musi istnieć właściwa różnica wieku. Noworodki można adoptować dopiero po upływie 6 tygodni od narodzin. W przypadku, gdy dziecko ukończyło 13 lat, musi samo wyrazić zgodę na adopcję.
Jeśli znani są biologiczni rodzice dziecka, muszą oni wyrazić zgodę na jego adopcję, chyba że są oni pozbawieni władzy rodzicielskiej. Adopcję warunkuje pozytywne orzeczenie sądu rodzinnego, po którym rodzice biologiczni tracą władzę rodzicielską i prawo do kontaktów z dzieckiem.
Proces adopcyjny
Prawo nakłada na przysposabiających obowiązek przejścia procedury adopcyjnej, która przeprowadzana jest przez ośrodek adopcyjny. Konieczne jest złożenie wszystkich niezbędnych, wymaganych dokumentów. Warto w tym celu zasięgnąć porady adwokata specjalizującego się w prawie rodzinnym, by właściwie dopełnić formalności. W trakcie procesu adopcyjnego przeprowadzane są najpierw wywiady środowiskowe, wizyty u psychologa i psychiatry, testy, szkolenia oraz rozmowy z przysposabiającymi. Oceniana jest sytuacja finansowa rodziny, stan zdrowia fizycznego, posiadanie nałogów lub predyspozycji do nich. Dopiero po zakwalifikowaniu rodziców do adopcji, możliwy jest pierwszy kontakt z dzieckiem. Proces adopcji trwa najczęściej ok. 12 miesięcy.
